2014 Highlights

Simula nang gawin ko ang blog na ito, I always make sure na mayroon akong blog post before the year ends. Madalas pag-reminisce ng mga nangyari the whole year o `di kaya ay ang mga plano ko for next year. Palagi ako by months nag-re-reminisce pero dahil tinatamad na ako mag-reminisce by months... gawin na lang nating facebook. Wala ng all stories---just highlights!

Birthday
(January 5, 2014)

I don't think there's something special in here....bukod sa tumanda lang ako. LOL. Kidding! What I did on the start of my 20th year of existence? Dahil Sunday... I made sure I went to church. Then kaunting luto-luto at nagpunta kami sa Alabang to visit my Dad's cemetery with family. Went to visit Dad's family side, too. At kumain sa Tokyo-Tokyo (my fave restaurant). Nothing special right? Haha! But I include this on the highlights since its my birthday! :P



 Balai Isabel Brainstorming
(January 24 - 25, 2014)

 My 2nd brainstorming na in-attend-an ko sa PHR. Nakakulta ng utak `yung sa Bataan but this one, mas lalong nakulta ang utak ko. It seems like a bad memory, Muntik na akong sumuko. Charot. Na-pressure ako nang husto dito kaya ayaw ko na sana mag-details pa. But it was fun though....because after months, I met my writer friends again.


Mom's Almost A Week Hospital Confinement
(January 25 - 30, 2014)
Bad memory again. But highlights nga ito, okay? Bad and good, I still include. I have to leave the brainstorming early cause of this news. It was a very bad day for me. Na-confine si Mommy just because sa ingrown nail. WTF right? But this made me nervous a lot, too. Dito ako na-broke nang husto dahil sa laki ng bill na binayaran namin sa hospital.

OB Trip to BIR and PHR anniversary Sale
(February 4, 2014)
Good memory! First time ko lumabas sa office sa aking OJT at first time ko rin sa BIR. For more details, please visit my blogpost OJT Update

End of OJT in Toyota Motor Philippines
(March 22, 2014)

Completed my 670 hours of training in Toyota Motor Philippines. It was bitter sweet. Masaya ako na natapos ko siya at siyempre, mami-miss ko rin ang mga tao sa paligid ko. My superiors. They were really very nice to me at nakakatuwa lang na hanggang ngayon, kinakausap pa rin nila ako. And yay! They even gave me gifts that I didn't expect to have. All my service was worth it. Chos!

Signed Feasibility Papers
(April 22, 2014)

And we are done...on the hardest book ever! Halos magsisigaw yata ako noon nang matapos na namin papirmahan ang FS papers namin. We have a lot of troubled encounter in making this one. Ang matapos ang FS ay isang malaking achievement na sa akin/amin. :P








College Graduation
(April 24, 2014)

MY. MOST. AWAITED. DAY.
After so many years of studying, I finally walked in the stage to get my last diploma. May degree na rin ako sa wakas. Hindi ko pa rin makalimutan ang napakasayang feeling ng sa wakas ay makuha ko na ang diploma ko (kahit ang pangit ko sa aking grad pic, I mean---the eyes only) at lalong-lalo na ang itapon ko ang cap. Pakiramdam ko, nanalo ako ng lotto. Nakakaiyak---masaya na malungkot. Masaya dahil natapos ko na rin ang college at nakakalungkot dahil hindi na ako estudyante. Mahal na pamasahe sa jeep at bus. Nyek. Haha!

Contract Signing
(June 21, 2014)
One of my dreams is to be an exclusive writer of PHR. I made it.

Once A Princess Premiere
(August 6, 2014)

Star studded! First PHR book to turned into a movie. Invited ang mga writers at nasa premiere pa kami. With the artist. Isinama ko si Mommy dahil may libre tickets. Alam ko, nag-enjoy nang husto ang Mommy. Hindi inubo, eh. Nag-enjoy rin naman ako. Lalo na sa pakiramdam na katabi mo lang ang mga artista! Yay! I got to meet a lot of Filipino actors and actresses. And most especially, Miss Gretchen Barretto. I am really stunned to see her in person. Mangiyak-ngiyak ako noon kasi gustong-gusto ko siya. Stalker kasi ako sa IG :P And got to see one of my Filipino actor crush, JC de Vera. Di lang nakapagpa-picture. Sayang :P

CSC Passer
For more details: CSC Passer

Christmas
(December 25, 2014 and onwards)

Time to give back because I have so many blessings this year. Gift giving. Lahat yata ng family ko, binigyan ko ng gift. Went to Church, too. Na-complete ko rin pala ang Simbang Gabi. Together with my Mom. Great day!

I also have a year end/christmas party with my college friends. What to expect? Always a blast when I am with them! xx



---
Indeed, 2014 is a great year for me. Puwede ko siya na mai-categorize na best year so far for me. Unlike, 2013---I can't say I just survived the year. This year, I can say that I don't just survived. I ENJOYED this year so much! Why? Bukod sa good memories, I also did what I really want in my life since I was young---TO BE A WRITER---and not just a writer. A FULL TIME WRITER. I also happened to triple the number of manuscripts I have last year. Maaaring pagsisihan ko man sa huli ang decisions na ginawa ko this year, pero magagawa ko ba talaga na pagsisihan? Masaya ako sa ginagawa ko. Hindi dapat pinagsisihan ang mga ganitong bagay.

Thank you 2014. Cheers and welcome 2015. Be better than my this year, pretty please?

xx
Cady

CSC passer

Thank you Lord God for this another achievement.

----

I don't believe much in myself. Ilang beses na akong nabigo at madalas na wala na akong bilib sa sarili ko dahil doon. Hindi ko rin ma-categorize ang sarili ko as matalino---madalas na nasasabi ko na madiskarte lang talaga ako. I got good grades in college. Pero marami pa rin akong takot dahil alam ko, magaling lang talaga ako mangopya kaya ako nagkaroon ng mga matataas na marka. Chos! Kind of true story yan. LOL

I tried to take the Civil Service exam together with my best friend. Medyo pressured pa ako dahil matalino itong friend ko. Naiisip ko, paano kapag pumasa siya tapos ako hindi? Nakakahiya. I will admit, nag-aral naman ako. Two days before the exam, binabasa ko yung mga reviewer online na nakita ko. Sabi kasi noong classmate ko dati na nagtake, nakita daw niya dati sa internet yung sagot sa exam kaya naisip ko, baka ito rin ang lumabas. Well, isang malaking kalokohan! Isang question lang mula sa reviewer na yun ang lumabas sa exam! Pareho naming inaral ng friend ko yung reviewer na yun kaya nasigurado ko rin. Yun rin kasi ang sinabi niya sa akin pagkatapos.

Anyway, natakot talaga ako ng araw na yun. Before that day, may videoke sa kapitbahay namin. (Alam na, lalong nahirapan makapagreview) I also have a different sleeping schedule. I sleep at around 2 am. The exam will be at 7am at yung lugar ng examination, nasa dulo pa ng Batangas. So I had to wake up early. Sinubukan ko na matulog ng maaga. Awa ng Diyos, nakatulog ako ng 1am. At naggising ng 2am. Saklap `di ba? I only had an hour of sleep before the exam kaya naman alam ko, I will mess up. Ilang beses rin akong nagulo dahil nagkamali pa ako ng thumbmark! I know the looks of the people around me then---iniisip nila na ang bobo ko naman. Siguro pati na rin yung mga teachers na nagproctor. So I'm slowly losing confidence while having the exam.... lalo na nang pahirap nang pahirap `yung questions!

Math----fine, I admit okay naman siya. KUNG. may calculator. Alam ko kung paano kukuhanin ang sagot for most of the numbers---yet, nahihirapan akong mag-compute manually. Hello? Accounting student ako. Best friend namin ang calculator. Ultimo 1+1, dahil sanay kami na may calculator, kina-calcu rin namin. Isama pa na bobo talaga ako sa division. I can't divide manually, lalo na `yung may remainder. Hah! Thank you na lang talaga sa gumawa ng calculator.

English---context clues. Yan ang pinaghugutan ko ng lakas! Pero out of this world (para sa akin) yung mga words. Kaya nanghula na rin ako nang nanghula. Tip: Kapag hindi na talaga alam, manghula na lang.

Current News---hindi ko alam kung paano ako naka-survive.... >_<

Nang matapos ako sa exam, hinalikan ko yung paper ko at sinabi kong... "God, I did my best naman po. You'll make the rest na po."

To make the story short, hindi ko talaga alam kung paano ako naka-survive. I have a lot of unsure answers in the exam. Ang unang word ko nga noong magkita kami ng friend ko after----hindi na ako umaasa. Siya naman ay "takte, ang hirap." Tapos noong nagpalitan kami ng sagot sa ilang tanong, magkaiba yung sagot namin. Lalo na akong kinabahan kaya noong magkikita pa sana kami the next day na kami lang dalawa, tumanggi na ako. Ayaw ko ng pag-usapan yung exam.

Mahirap talaga yung exam. Most are general knowledge. Kapag tinatanong ako ng lahat kung kumusta daw.... "No comment at don't hope" ang sagot ko. But I'm so happy I survived! I passed for just one take! Pero nakaka-pressure rin. Gusto na kasi nila ako na magwork na sa government. LOL. But seriously, back up ko lang ang exam. Considering my achievement lang. I still don't have plans to work... yet. Isama pa na gusto ko rin patigilin sa pagyayabang ang kuya ko. One-taker kasi siya at pareho kami ng history noong kumuha siya ng exam. But lucklily, nakapasa ako. Happy rin siya kasi doon pala sa opisina nila (PS: My brother is working for the govt) ay walang nakapasa. Pati rin daw doon sa buong munisipyo. So waaah! May dala siyang McDo pagkauwi. Alam ko, kahit ganoon si Kuya, feeling proud `yun sa akin :P

I'm happy...yet not really that happy dahil marami akong kakilala na hindi nakapasa. PS: Nakapasa rin pala yung friend ko. Iba ang tinutukoy ko dito. Pero `di ko naman kailangang ma-guilty di ba? Its my work. Its my achievement. Ako mismo ang gumawa noon kaya bakit ako ma-guilty na hindi nakapasa ang iba? Yay!

Anyway, just thanking God for this blessing and sharing my experience though.

xx
Cady

Everything happens for a reason

Hooray! I'm here for some good news. Finally, the third book of my trilogy was already approved!

Remember one of my recent posts? Yep. Na-returned lang naman siya noong una. Saklap `di ba? I was in pain, too. For weeks, hindi ako makapagsulat nang maayos. Dinamdam ko talaga `yun kaya feeling ko, sobrang tagal kong inayos ang manuscript na `yun bago ko pinasa. Ahmm, more than a week---bakit? Naging two books rin kasi siya.

Okay---that goes my "everything happens for a reason" title in this post. Yes---I felt pain, I was hurt when my manuscript got returned. Pero siguro, iyon `yung daan ni God na bukod sa mag-improve ako, iyon rin ang daan ko para naman talagang mag-innovate ako. Hala, ano daw? Chos. Because na-returned ang manuscript ko, naggawa kong makapagsulat ng two-books manuscript.

It wasn't my plan though. Alam ko lang na hahaba `yung book but not on the two-books type na. I remember I went to the office na scared pa ako dahil nahihiya talaga ako sa reader ko. Nagkausap kami ng sandali and she told me na gawin ko raw two books kasi. Napakunot-noo lang ako noon. Sinabi ko pa na `di naman po siguro aabot ng ganoon. Baka mga 160 pages lang since meron na ganoon ngayon sa PHR.

Pero my writer friend---si Ate Karen, sinabihan niya ako na i-two books ko nga raw kasi wala naman daw ata dagdag na bayad kapag 160 pages. Kung may dagdag man, maliit lang daw `yun. Pero determinado ako noon na di ko talaga gagawin na two books yung libro. Masyado na akong pinahihirapan, tapos patatagalin ko pa? Hindi ako baliw. Pero nabaliw ako dahil naggising na lang ako isang araw at may naisip na paraan para pahabain pa siya lalo....

Then I did it. At approve na siya ngayon.

Actually, `di pa rin talaga ako makapaniwala. Marami akong idinagdag---malakas ang pakiramdam ko na sa dami, may na-miss pa rin ako. Sobrang komplikado ng plot na `yun dahil may mystery sa kuwento. May killer, may crime. Mayroon din pang-medical. May mga liblib na isla concept pa. Haay, saan ba kita napulot? Light lang ang comfort zone ko pero dumating ako sa ganitong punto. Chos. Kaya naman nang nag-text sila sa akin last Thursday, telling me na naipadala na daw sa email noong Monday pa yung result, sobrang kinabahan ako. Wala akong natatanggap. Sobrang tense rin ako noon. Kumakain pa naman ako ng almusal, `di na ako nakakain nang matino. Binuhay ko laptop ko kahit na ba nakita ko na pinadala na ulit sa email yung result. Nag-notif kasi sa phone ko. Ginawa ko iyon nagkaroon ako ng pamahiin na masamang tumingin ng feedback sa cellphone. LOL (Yes, sobrang mapamahiin ko sa pagsusulat, nagbuking na ako ng isa) Ganoon kasi `yung nangyari sa akin last time. Hahaha! So I thought...mangyayari muli.

Nanginginig-nginig pa ako dahil ang bagal ng laptop ko mag-sign in sa Yahoo. Tapos double send pa yung email. Ang isip ko pa rin pala noong una---either returned or revised lang `yun. Kasi naman, bakit kailangan pang i-email kung naggawa na rin naman akong i-text? Kung approved `yun, sana sinabi na sa text...

Kaya laking gulat ko na... WAPAK! Approved!!!

Pagkatapos ma-returned, ni-revise ko at na-approve agad! Sobrang nakaka.... Haay! One of the best days in my writing life talaga yun. Di ko kasi siya expected kasi sobrang nagduda talaga ako sa sarili ko simula nang ma-returned `yun. Na-down ako. Nawala `yung confidence ko. Hirap na hirap akong magsulat muli dahil palagi kong naiisip `yun. (Pero I'm back in normal na rin naman ngayon bago ko pa mareceive `yung feedback)

Kaya thank you Lord. Alam kong plinano niya ang lahat para matuto ako at mag-improve. Iyon ang reason niyo kung bakit ginawa niyo iyon dati sa akin. Suportado niyo po talaga ako `no? Alam niyo kasi na parang paghinga ko ang pagsusulat....hindi ako mabubuhay ng wala ito.

Sana lang maintindihan na rin nila yun soon....


xx

Cady

What's right?

Okay, this shouldn't be the post that I'm going to make when I checked my blogger account and decided to make the post I have been thinking for two nights already. Pero dahil sa dalawang karanasan ko ngayong araw... I ended up writing this post.

Ano `yung dalawang experience na `yun?

1. I met with two of my highschool best friends today. Naalala ko pa last time na nagkita kami, around July yata, naglolokohan kami at sinasabing "unemployed" kaming lahat. Hahaha. At ngayon, one of them would have her flight tomorrow in Singapore kaya nagkaroon kami ng farewell meeting kumbaga.

It sad knowing that she would be away for us in two years. Although parang once a year na lang din naman kami nagkikita noong college, parang iba pa rin `yung feeling na sobrang layo niya na sa `yo na kapag weekends at gusto mo siyang yayain, di mo na siya mayaya. Pero while I was left alone because they need to leave na since its getting late at kailangan niya pang mag-ayos at magpaalam ng ayos sa pamilya niya this night at ako naman ay inaantay ang Kuya ko na susundo sa akin sa coffee shop kung saan kami nagkita-kita, napagtanto ko na... bakit parang napapag-iwanan na yata ako.

Okay---not really. My other best friend still doesn't have a job. Yet, magmamasteral siya next sem so she was already building her future. And what about me? I'm still in the path that I was enjoying but well, not really practical.

2. Nabasa ko lang naman ang blog ni MR and yay... we're just feeling the same way. http://someonelikeruth.blogspot.com/2014/08/college-graduate-blues.html Yan ang blogpost niya at lahat ng sinabi niya diyan, nararamdaman ko.


Alam mo `yung feeling na noong college ka, wala ka ng bukang bibig na sana maka-graduate na ako. But no! Pinagsisihan ko ang lahat ng ito nang magsimula nang mag-work ang mga classmate ko. Not that I am having trouble finding work because I think that work was having trouble to  pursue me. Hahaha! Can you believe? Minsan hindi ako nag-apply pero ang dami kong natatanggap na "for interview" messages and sometimes, I even received a call. Hindi lang basta-bastang company yung iba but they are all declined.

Fine---I'll admit na naghanap ako ng work when I graduated from college. Oh and I did my first real job interview the day before graduation. Actually, feeling ko, dito ko talaga na-realize na wag muna mag-work. Why? My first interview was from Toyota Alabang. At noon ko lang nalaman na kapag dealer pala, may Saturday work. Allergic ako sa Saturday stress kaya parang nanlumo ako noon na kahit tinawagan nila ako for a second interview, nag-decline ako. Napag-isip-isip ko ang future ko on my bus ride going home that time. Ewan ko ba, sobrang na-pressure yata ako ng time na `yun at naghanap ako ng work, naging determined mag-jobstreet and so on. Pero lahat ng na-receive kong for interviews, I declined after that. Dahil iniisip ko pa lang na magwowork ako regularly, naiiyak na ako.

So I decided to just rest and go on with my real plans---ang hindi muna mag regular work. I am writing and it seems good for me. Okay, matagal ang feedback at ibig sabihin lang ay matagal ang pera pero never akong nabobored ako sa ginagawa ko which most people are asking to me. Pero ano ba ang masasabi ko? I am happy with what I am doing. And can you believe? I have wrote 13 manuscripts since I started in May so in few months time, kapag na-approve ang ilan ko pang pending at to be submitted na MS---I'm going to have a salary raise. So money is not really a problem for me...

Pero... my course is really different with the job I have right now. Siguro nga ay may kinikita ako pero ano? Feeling ko, ang baba ng tingin sa akin ng mga tao. Ang akala nga yata ng iba ay nahihirapan akong makahanap since nasa bahay lang naman ako. Nakakainis nga rin na may nagsabi sa akin na "Sana `di ka na nag-college kung ganyan din lang naman ang work na babagsakan mo". Sinong hindi matutuwa noon `di ba? But I am enjoying what I am doing. I'm enjoying everything being a writer kahit na ba kailangang sobrang haba talaga ng patience mo. Hahahaha! But what I can do? I am also doing this para naman sa Mommy ko. Kapag nag-work ako, paniguradong mahihirapan na naman siya kasi wala na siyang mauutusan kapag wala na ako sa bahay.

Haay, ang hirap mag-decide. Kung estudyante na lang sana ako.... Hindi na mahirap maggawa ng excuses.

xx

Cady

Masakit pa rin pala.

So this post was about sadness again.

Today. I received the feedback of my last month submitted manuscript and unfortunately it was returned. Returned. After almost two years, ngayon na lang muli ako nagkaroon ng feedback na ganito. And what hurts the most, the book was under my latest trilogy. The last book actually.

Noong makita ko na may nag-email sa akin about doon, parang balewala na sa akin. I was expecting it though. Nang makita kong naka-attached siya, sa isip-isip ko, revised ito. That what happens on my 2nd book. Naka-document lang ang feedback. Kaunting revision lang `yun, actually. Then today... I didn't expected it. Hindi ko nga agad binasa yung pinaka-feedback dahil nasa isip ko nga, revision. Tinignan ko lang muna kung gaano kahaba and then...make it to the top. And saw it. </3

I am used to returned manuscripts when I was just starting. Marami akong na-returned na MS. Dati parang okay lang kasi sa isip-isip ko, it was a way to teach me for my mistakes. Tapos ngayon, na nasanay na akong hindi nagkakaroon, it felt like my whole world shattered. Dumami ang pangamba sa puso ko for my submitted manuscripts. Nag-doubt ako sa sarili ko kung kaya ko pa ba, kung itutuloy ko pa ba ang pagsusulat.

And I almost cry. Ang sakit lang. May option to revise naman which I really intend to do. Feeling ko kasi, naging marami lang ako pagkukulang sa pag-e-establish. Although yung iba doon, nailagay ko naman talaga. Siguro hindi nga lang siya gaanong na-establish kaya hindi kapani-paniwala. May pagka-action mystery kasi yung novel na yun. My first time to try though which the techie stuffs, na-inspired naman ako sa novel na Mata sa Dilim. Nag-enjoy rin ako sa pagsusulat kaya hindi puwedeng hindi ko siya babaguhin. (At tinatamad rin ako actually gumawa ng bago. Hehe)

(At naiiyak ulit ako ngayon) Haay. Madalas na talaga akong nagdududa sa writer self ko. Kapag nagpatuloy pa itong mga ganito, sign na. Sign na talaga na itigil ko ang pagsusulat at maghanap na ng trabaho.

Which I would just think....parang nabibiyak na agad ang puso ko.


xx

Cady Lorenzana

Mature...

I'm back! Chos. This is a writing post anyway. Okay---correct that, writing rant.
n
Hanggang ngayon, ayaw ko pa magtrabaho. Ayaw ko kasi mawala ang focus ko sa pagsusulat. Not yet. Not now. I am still enjoying at pakiramdam ko kapag nagtrabaho ako ngayon, mawawala na ako sa mundo ng pagsusulat just like what happened when I have my training in Toyota. Totally, wala talaga ako naisulat sa buong OJT days ko so I feel that when I work full time now using my degree, hindi ko na magagawang magsulat muli.

Wala pa naman akong problem sa ngayon. Actually, nakakatuwa nga dahil feeling ko every week ako nakakapagsulat ng bagong MS. Kung tutuusin, kung `di lang talaga matagal ang suweldo, mas malaki ang kinikita ko sa mga friends ko na ngayon ay nagwowork na. And the fact that I also love what I am doing. Nasa bahay lang ako. Natutulungan ko pa ang Mommy ko. I have my own work time, I have my own rules.

Pero `di ko maiwasang punahin naman ang sinusulat ko ngayon. Dahil ba sa graduate na ako kaya nagiging ganito ang takbo ng utak ko? Dahil napapabasa na rin ako ng ero? O sadya lang talagang ngayon ko lang na-discover ang malaswa kong pag-iisip? He-he. Feeling ko lang naman, nagma-mature na ako. If you have read my last posts... I do bed scenes na. At itong ginagawa ko ngayon `di naman talaga siya ganito ka ano... you know.. hehe. Pero napapadami ang seduction parts.

I think that I am getting out of my comfort zone. Lumalabas na ako sa mundo ng playboy. Nasa era na ako ng mga aroganteng hero. Yeah, kind of arrogant ang mga lalaki ko sa bago kong trilogy. At pati na rin sa bago kong MS na sinusulat ngayon. At sa sobrang pagka-arogante niya, pakiramdam ko, ang bigat bigat na ng dibdib ko. Bukod kasi sa pagiging arogante ay galit rin siya. Ang hirap pala palambutin ng puso ng ganito. Ahehe.

Anyway, sa ngayon ay ito pa lang naman ang masasabi kong problema. Plus nahihilig rin ako sa medyo drama kaya siguro ganito ang nararamdaman ko. Try ko nga magsulat ng light stories muli next time. Iyong tipong rom com rin. Nami-miss ko na ang ganoong tinig ni Cady... Hehe. Sana soon. After my another translation siguro.

PS: And please pray for that, too? He-he. Kaya siguro naging ganito ang MS ko ngayon dahil sa trinanslate ko na yun.


xx

Cady

Desire

Good... midnight! He-he. Halos kakatapos ko lang i-edit ang "desire" MS ko. I call it my desire MS dahil sa rated SPG na content nito at ang desire ko rin na makagawa nang ganitong klase ng manuscript. Akala ko talaga noong una, mahihirapan akong gawin ang MS na ito pero hindi naman. Keri lang. Natuwa pa nga ako sa mga "Ahmmm..." scenes kumpara sa mga mushy scenes. Hahaha. Kahit napapa-face palm ako, na-satisfy naman ako sa ginawa ko.

So far, ito pa lang ang masasabi kong "wild" novel na naggawa ko. And so far, they are my most loved characters. I love them both! Minsan lang ako ma-in love sa characters ko and mostly ay sa lalaki ako nai-in love palagi. But I love my heroine here, too! First time ko nga yata na magustuhan ang heroine ko. Yung hindi ako naiinis ba sa kanya. Hehe. And I am satisfied with what I have done...

Gusto ko sanang magkuwento tungkol sa book na ito. Pero ayaw ko munang ipagkalat masyado dahil baka maudlot. I have a good feeling with this book pero ayaw kong makampante. Hindi lang kasi siya isa. LOL. (Psst, o may clue na!) At wala pang feedback ung isa kaya natatakot ako na baka masayang lang ang effort ko. But anyway, kung sakali man, hindi ako papayag. I love the books. I feel satisfied with them. Ipaglalaban ko sila until the end! Hahaha!

Sample? Hmmm... `Wag muna. Yung nasa FB ko na lang na scene na pinost ko ang basahin niyo. May mga maseselan kasing eksena. Hehehe... Basta its about Greek, Mistress and Sex. Habang sinusulat ko ito, feeling ko, nagsusulat na rin ako para sa Harlequin Desire... in Tagalog Version nga lang. LOL

xx

Cady
(Uy nagpost na ulit ako!)

OJT Update...

Hello! I am back! Hehe! Have you notice? Minsan na lang ako magblog? At kung magpo-post man ako, maikli lang? Kung may nagbabasa man ng mga posts ko, napansin siguro! Ahehe! Anyway, I'm still busy with my OJT in Toyota Motor Philippines. I still have 200+ hours to beat before I finish and according to my counting, it will lasts until the last week of March.

My training is still doing fine. The past few weeks, I've been busy. They gave me a lot of works but I have also some absences! He-he! Well, may mga bagay talaga na kailangan namang bigyan ng pansin. And I am not complaining for the works. I actually love it when they give me work. It means that they trust me and also for experience. And last Tuesday, they gave me one wonderful experience! Haha!

I don't know if most people would classify it as a wonderful one but being out of the office was really a big thing for me. Sa totoo lang, medyo na-disappoint talaga ako noon na sa Accounting department ako napunta. I am targeting the Marketing one because I know I would expose to a lot of trips! Me-he-he! And well, mas gusto ko talaga yun kaysa sa major ko. But well, I have no choice but to love it. And good thing, they made me experience something that I dream of. (dream talaga? Hehe!)

Me being out of the office is a surprise. May ginagawa ako ng oras na yun pero hindi naman rush. Nasa isip-isip ko pa noon na babagalan ko yung ginagawa ko since yun na lang naman ang gagawin ko at malamang na mate-tengga na ako. It was 2 in the afternoon that time. Still many hours to go before our office hours end. Medyo excited pa ako dahil pupunta akong SM after dahil sale ng Precious Pages. Bigla akong inutusan ng Sir ko na kuhanin yung BIR form 2307 ng isang supplier. It was my job actually. Kaya lang sandali lang yun at ibaba mo lang naman yung form at ipapa-receive. I was looking for the other quarters of the company in the box where the form was in when suddenly, my trainer came to me. Sobrang panic yung mukha niya at sinabi sa akin na, "Pupunta kang BIR," Na-stun talaga ako sa kanya. Hindi niya ako inuutusan. Bihirang-bihira lang. Yung mga under niya lang ang madalas na nagtuturo sa akin. (Manager kasi yung trainer ko) I was like... "Po? Ok po," She was like... "Ngayon na!"

Nagulat talaga ako. Natatawa na nga ako na di malaman kasi panic na panic na talaga siya. Nag-panic tuloy ako sa pagkuha ng form sa box. Then sinabi niya sa akin na bitawan ko na daw yun at ibigay sa nagpapagawa! Hahaha! That time, itinakbo na nila yung special arrangement business trip ko sa GAD para papirmahan. Ni hindi ko pa naayos ang gamit ko, tapos na sila sa pagpapirma! And di na rin ako binigyan na patayin yung computer ko. Hahaha! Medyo OA di ba? pero ganyan talaga yung nangyari. Paano kasi ay 2pm na. At past 2pm na rin ako nakalabas ng Toyota dahil wala pa yung driver ko pagpunta ko sa lobby! Yun pala ay nainip na siya dahil wala pa raw ako eh ang tagal na daw niyang nandoon. Hehe!

And yes, I have a driver. And our car is Toyota Yaris. And I mean, that is Toyota's driver. And Toyota's car. Hehe! Medyo nanghinayang lang ako kasi gusto ko sana Camry. Charot! Hahaha! But nevertheless, feeling ko ang donya ko kasi may driver ako! Hahaha! O dba? And I am also lucky dahil sa company namin, di nag-o-OB na pinagbabiyahe lang. May sarili ka talagang car at driver. Hehe! Kaya lang, medyo nakakalungkot na alone ka lang di ba? Chika-chika tuloy kami ni driver. Kahit medyo naligaw kami kasi di pala niya alam kung saan ang BIR. Hehe! Di daw siya familiar.

Pagdating ko sa BIR, (na first time ko nakarating) tanong na lang ako nang tanong. Kaya lang, nakakaasar yung mga pinagtanungan ko. Aba niligaw ako! Sandali lang naman ako doon kasi nagpa-receive lang ako at nag-deliver ng document. Pero past 4 na ako nakaalis at sakto lang sa labasan ng Toyota ang aking pagdating kaya nagpahatid na ako sa Turbina. (na napaaga ako) Hehe!

May pagkamababaw pero happiest office day ever ko yun. Haha! It was a nice experience. And my classmates are feeling envy of me. Ako lang kasi ang nakalabas ng ganoon kalayo eh. And errr.. I also take pictures nga pala. Kaya lang ang papangit kasi ako lang talaga mag-isa. Nagpakuha pa nga ako sa guard para lang documentation. `Yung driver ko kasi ay nasa parking lang at sinabihan niya lang ako na i-text siya kapag tapos na ako at susunduin ulit niya ako sa lobby. Hehe!

Here are some of the pictures:

And just that... Ang pinakapost taalga nito ay about sa experience na ito. Hehe! And well, I'm not saying na dahil dito ay talagang magandang-maganda na ang OJT experience ko. There were times na malungkot ako. And well, may one time pa nga na umiyak ako. (But not in the office talaga, ha?) I was just so tired that time and I have known something that kinda disappoints me. Bakit kasi na-timing sa araw na yun? Ang nakakatawa pa... after that day, tinanong ako ng Sir ko. "Kailan ka last na umiyak?" Hindi ko masagot kasi kapag sinagot ko, feeling ko, mahahalata niya. Hahahaha! Kaasar talaga yung tanong na yun, eh. But well,  naiintindihan ko naman kung bakit. And it was actually for good. Nag-timing lang talaga siya sa pagod ko.

But what I should say is that, Toyota is a very good company. Noong una, nagdoubt pa ako sa company na ito dahil sa feedbacks but when days passed, I have seen how it became one of the biggest company in the Philippines. Number 10 in the whole world. And the number ONE automotive company in the whole world. It was a good training ground. I am proud I am having my training here :)

xx

Cady

CARE-less.

care·less

ˈke(ə)rlis/

adjective

1. 1.

   not giving sufficient attention or thought to avoiding harm or errors.

2. synonyms:

   inattentive, incautious, negligent, absentminded, remiss;

I admit I am not a perfect person. And I am far away for being a perfectionist. I am careless. And most of the time, I don't care. And why do I tell things about it? Because I am not like them. I am not a perfectionist person. So I know I am not going to belong with them. And I mean it. NEVER. Even if they are nice... And hmmm...

xx

Cady

Eight favorite tasks that I want to accomplish this 2014

Eight favorite tasks that I want to accomplish this 2014

1. Meet with highschool friends at least twice a year.

2. Clean my room at least once a month.

3. Watch a movie at least twice a month.

4. Go to the mall at least twice a month.

5. Read six books in a month.

6. Give time to writing at least 30 minutes a day. (PS: Applicable while in training only)

7. Double the number of manuscript I did last year.

8. Give love everyday.

xx

Cady