Pain in the head.

Hello and Good afternoon.

Kakarating ko lang ngayon galing SM. I bought 2 pocketbooks, saka kumain kami nila claud sa KFC. wow, ang galing kong gumastos pero wala na akong pera. Swear! Sasaidin ko na lang ang kaya ko pang kuhanin sa ATM ko,  (na nagkaroon ako dahil sa sariling sikap ko) Wala na talaga akong baon. Pero dahil, `takte! May bagong pocketbook at pareho ko pang gusto ang author, GO! Buwahahaha.

But anyway, I want to share what my professor in business writing said yesterday. DON'T EDIT AND WRITE. As a trying hard writer, ngayon-ngayon ko lang natutunan `yan. Pero tama nga si Ms. A, kasi kapag ginagawa ko `yan, naku, iniiwan ko iyong nobela. Pinagsu-suicide ko ung mga bida. Kasi, ewan! Basta iniiwan ko na lang sila. And I hate it. Lalo na kapag nasa 20k words na ako and I suddenly feel, I hate this story. Nakaka- >____<

Pinaghirapan ko pero iniwan ko? Shit, that's really pain in the head. Minsan nga gusto ko ng umiyak, eh. Pero dahil sabi ko, pagsubok lang `yan at may bukas pa para sa akin after ng mga returned na `yan, okay lang. :)) (Wow napaka-positive ko, ako ba itech?) Pero totoo naman, eh. If it's about my family, I'll cry for sure. But when it comes to writing, nalulungkot lang ako pero hindi ako umiiyak. One time lang yata ako umiyak. And that is because sinabayan siya ng pagkakasandamakmak na problema. Kaya naiyakan ko na din siya.

Pero tapos na iyon. Haay, buhay ng isang trying hard writer, ang saklap. Balak ko na kasing i-abandon si Gabbe and Prince. (Waah) Ewan ko. 2 set of stories na nga kuwento niya at pareho ko silang inabanduna. Papaampon ko na sila ayaw naman. Hahahaha. Ewan ko ba. Hirap ng buhay ko, oh!

Nga pala, manonood akong HP 6 today! Hihi. :)) Saka nakita ko pala si crush no. 1 kanina. Kahapon si crush no. 3. Si crush no. 2 ay wala, eh. Hindi ko nga alam kung bakit. We are supposed to meet but. >__<

Trying,

Azec Chase.♥